Spitzkoppe
Door: Frank
23 Februari 2020 | Namibië, Swakopmund
_230220
Rond zes uur horen we de eerste geluiden naast ons,maar niet storend. We kunnen nog even door slapen en staan op als de overland truck vertrokken is. Douchen, ontbijten, blog verzenden en de tent inklappen om half tien zijn we onderweg naar de Spar. Hier eerst koffie met taart en dan nog wat boodschappen voor de komende dagen. Het is zonnig en twintig graden als we Swakopmund uitrijden via de C34 richting Henties Bay boven de oceaan hangen zware wolken en in het binnenland watten plukjes. We gaan verschillende keren van de weg af naar de kust, maar de meest aparte is Wlotzkasbaken. Hier staan allemaal verschillende gekleurde huisje. Net voor Henties Bay gaan we rechtsaf de D1918 op dit is een saaie weg met aan weerszijden zand, het eerste stuk lijkt wel een asfaltweg. Maar na ongeveer tien kilometer begint de gravel, hier besluit ik om de bandenspanning te verlagen. We stijgen geleidelijk van zee niveau naar ongeveer duizend meter, bij een paar bomen vinden we het tijd worden om te lunchen. Ik stop en rij terug naar de bomen waar ik de auto onder wil rijden, bam ik sta vast in het mulle zand. Probeer nog even voorzichtig achteruit, maar nee. Ik stap uit en kijk hoe diep we in het zand staan, ik maak het achter de wielen vrij stap weer in schakel naar lage gearing en blokkeer het differentieel. En nu maar hopen dat ik voldoende ruimte vrij heb gemaakt, in zijn achtuit rustig gas geven en we staan weer op de weg. We besluiten om nu toch maar door te rijden naar de Spitskoppe en daar te lunchen. We rijden de D3716 op het is nog maar twintig kilometer rijden. Bij de receptie schrijven we ons in voor twee dagen, en kunnen op iedere vrijeplek gaan staan. We kregen bij de autoverhuur het advies om op plek elf a te gaan staan, het is een heel mooie plek maar helaas geen schaduw. We zoeken verder en vinden plek tien a beter hier staan wat bomen. Het is een plek tussen de rotsen met een paar bomen. Als we de plek oprijden staat een stokstaartje ons al op te wachten, maar neemt even later toch de benen. We klappen de tafel en stoeltjes uit en gaan lunchen. De stokstaartjes zijn de schrik voorbij en komen weer tevoorschijn, de vogels eten uit Ada haar hand. Het is steeds zoeken naar een schaduw plekje, tegen de avond maak ik de braai aan. We hoeven niet veel te koken want we hebben bij de Spar vanochtend al bereid lamsvlees mee genomen, het is alleen voor het koken van de sperziebonen. We zien klip dassen om ons heen lopen op een gegeven moment zitten er een aantal in de boom even verderop. Het lamsvlees is heerlijk, ik gooi nog wat hout op het vuur en we genieten van het prachtige uitzicht en het licht van de ondergaande zon op de rotsen. Een weerlicht en een donderslag en één donkere wolk boven de rotsen, maar dat is ook alles. We zitten nog een tijdje bij het vuur, de wolk is verdwenen en maakt plaats voor een prachtige sterrenhemel.
Rond zes uur horen we de eerste geluiden naast ons,maar niet storend. We kunnen nog even door slapen en staan op als de overland truck vertrokken is. Douchen, ontbijten, blog verzenden en de tent inklappen om half tien zijn we onderweg naar de Spar. Hier eerst koffie met taart en dan nog wat boodschappen voor de komende dagen. Het is zonnig en twintig graden als we Swakopmund uitrijden via de C34 richting Henties Bay boven de oceaan hangen zware wolken en in het binnenland watten plukjes. We gaan verschillende keren van de weg af naar de kust, maar de meest aparte is Wlotzkasbaken. Hier staan allemaal verschillende gekleurde huisje. Net voor Henties Bay gaan we rechtsaf de D1918 op dit is een saaie weg met aan weerszijden zand, het eerste stuk lijkt wel een asfaltweg. Maar na ongeveer tien kilometer begint de gravel, hier besluit ik om de bandenspanning te verlagen. We stijgen geleidelijk van zee niveau naar ongeveer duizend meter, bij een paar bomen vinden we het tijd worden om te lunchen. Ik stop en rij terug naar de bomen waar ik de auto onder wil rijden, bam ik sta vast in het mulle zand. Probeer nog even voorzichtig achteruit, maar nee. Ik stap uit en kijk hoe diep we in het zand staan, ik maak het achter de wielen vrij stap weer in schakel naar lage gearing en blokkeer het differentieel. En nu maar hopen dat ik voldoende ruimte vrij heb gemaakt, in zijn achtuit rustig gas geven en we staan weer op de weg. We besluiten om nu toch maar door te rijden naar de Spitskoppe en daar te lunchen. We rijden de D3716 op het is nog maar twintig kilometer rijden. Bij de receptie schrijven we ons in voor twee dagen, en kunnen op iedere vrijeplek gaan staan. We kregen bij de autoverhuur het advies om op plek elf a te gaan staan, het is een heel mooie plek maar helaas geen schaduw. We zoeken verder en vinden plek tien a beter hier staan wat bomen. Het is een plek tussen de rotsen met een paar bomen. Als we de plek oprijden staat een stokstaartje ons al op te wachten, maar neemt even later toch de benen. We klappen de tafel en stoeltjes uit en gaan lunchen. De stokstaartjes zijn de schrik voorbij en komen weer tevoorschijn, de vogels eten uit Ada haar hand. Het is steeds zoeken naar een schaduw plekje, tegen de avond maak ik de braai aan. We hoeven niet veel te koken want we hebben bij de Spar vanochtend al bereid lamsvlees mee genomen, het is alleen voor het koken van de sperziebonen. We zien klip dassen om ons heen lopen op een gegeven moment zitten er een aantal in de boom even verderop. Het lamsvlees is heerlijk, ik gooi nog wat hout op het vuur en we genieten van het prachtige uitzicht en het licht van de ondergaande zon op de rotsen. Een weerlicht en een donderslag en één donkere wolk boven de rotsen, maar dat is ook alles. We zitten nog een tijdje bij het vuur, de wolk is verdwenen en maakt plaats voor een prachtige sterrenhemel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
